قالی

بی شک هر قیل و قالی از سر علم و حکمت نیست

گوش و دل نشنوده نتوان شنیدن این قال زآن که هر سَمْعی سر او از مقالی دیگر است

کنز خفی را هدایت تو مقالید خوشه توحید جبرئیل به تقلید

در سایه پر همای چتر طی کرده اقالیم ملک و دین

همه مستی وشور و حالیم ما نه چون توهمه قیل و قالیم ما

خورشید که جمشید اقالیم سپهرست گشتست بدربانی ایوان تو قانع

زبان ببست ز گفتار پیش لعل تو جامی که نیست به ز خموشی درین مقام مقالی

پر نماید چنتهٔ خالی شده سرخ سازد رنگ متقالی شده

در اقالیم جنون، تدبیر را باید گذاشت نیست راهی عقل را در کشور دیوانگی

پوچ‌ بافیهای جا هم‌گر شود موی دماغ پشمهای کنده بسیار است قالی می‌کنم