قاسم

قاسمی از شوق چو فریاد کرد خاطر صوفی زبر و زیر شد

ابوبکر اشکیب گوید حسن حدّاد اندر نزدیک عبداللّهِ مُنازل شد گفت از کجا می آئی گفت از مجلس ابوالقاسم مُذکِّر گفت اندر چه سخن می گفت، گفت اندر حیا عبداللّه گفت ای عجب از آن کس که اندر حیا سخن گوید و از خدای عَزَّوَجَلَّ شرم ندارد.

در سرای وصل جانان قاسمی را بار داد زانکه دیرست او که بر دل بار هجران میکشد

بشنید هر که گوش و دلی داشت، قاسمی گلبانگ وصل او، که بکون و مکان رسید

ای خسرو خوبان، نظری کن ز سرلطف قاسم ز غم عشق تو در سوز و گدازست

قاسمی در خیال مغرورست کو نداند صباح را ز مسا

قاسم، ازین می بخود میا، که دریغست جانب محنت شدن ز معدن شادی

آنجا که حق تنها بود، مستی ما یغما بود قاسم، دگر چیزی مجو، چون یافتی او را به او

عباس را رایت نگون وای وای قاسم به میدان غرق خون وای وای

طریق توبه و تقوی شکستم بارها، قاسم به پیری این نمی‌آید ز دستم تا چه پیش آید؟