قاس

گفتم: سرمن خاک رهت، گفت که: هیهات قاسم، سر خود گیر که ما را سر آن نیست

گمان مرد ز گیتی اگر دوام و بقاست یقین بدان تو که: اندیشهٔ پناهش هست

اگر قاسم حجاب از راه برداشت تجلی آیدش از بام و برزن

غبار رفته به بادم نفس‌شمار بقاست به من‌کنید عزیزان خطاب خندهٔ صبح

نوشته است کای قاسم راد من جوان خردمند آزاد من

قاسمی،بنده آن راه روانم که ز شوق قدم صدق درین بادیه مستانه زدند

پیش قاسم سخن روی و ریا ممکن نیست هر چه باشد سخن روی برو خواهد بود

بحسن دلبر ما کیست در جهان،قاسم؟ هزار شیوه شیرین چون شکر دارد

ز نور شمع جلالت که موم شهد بقاست هوای انجمن لامکان شود شیرین

رنگ جانان و بوی جان دارد گلستان این لقاست این دیوان