قارن

اگر قارن از زخم تو شد تباه زمانی ندارند پای آن سپاه

و اما أنس عبارت است از اشتغال دل به ملاحظه محبوب، و محو شدن آن در شادی قرب، و مشاهده حضور، و نظر به مطالعه جمال بدون التفات به دیگری و أنس، گاهی خالی از جمیع آلام است و گاهی مخلوط به اضطراب شوق می شود، زیرا دانستی که وصول به درک منتهای جمال الهی محال است پس اگر صاحب أنس، شوق اطلاع بر منتهای جمال از پس پرده های غیب بردل او غالب شود و به قصور خود ملتفت گردد و نفس او متزلزل شود و آتش شوق او به هیجان آید زمانی مقارن الم خوف می گردد، زیرا که چون نظر به صفات جلال و عزت افکند و استغنا و بی نیازی ذوالجلال را ملتفت گردد بیم راندن و زوال مشاهده از برای او حاصل می شود.

طمع جانت کند گرچه بدو کابین گنج قارون بدهی یا سپه قارن

سبک قارن رزم‌زن کان بدید چو رعد از میان نعره‌ای برکشید

بیامد دمان قارن از نزد شاه به نزد یکی آن درفش سیاه

به آب اندر افگند کشتی هزار نخست از همه قارن نامدار

جهان را از بدش آزاد کردن روان قارن از وی شاد کردن

چو رستم بدید آنک قارن چه کرد چه‌گونه بود ساز ننگ و نبرد

چو بشنید قارن برآشفت و گفت که نفرین بد بام بر جانت جُفت

فکن بدیده افعیش ناوک آرش شکن بکله تازیش گرزه قارن