فیر

هر چه زان خورشید رو آید همه دادست و عدل جور ما زین گنبد فیروزهٔ بی روزن است

نفیر نهنگان درآمد به اوج ز هر گوشه می‌رفت خون موج موج

جامه در نیل مصیبت زن که آن چشم کبود چون بلای آسمان، فیروز جنگ افتاده است

که در لار دارند هر دو نشست که هستند آن هر دو فیروزبخت

رسد ز حلقه بدو هر زمان هزار نفر وز آن نفر چو دل من هزار تن به‌نفیر

خورشید رخ تو تا دل افروز نشد ما را شب بخت تیره فیروز نشد

کامگارا روز تو چون بخت تو فیروز باد هر شب از دوران تو بر آسمان نوروز باد

رهانم شما را ز دیوان سپاه به فیروزبختی روم پیش شاه

از تو آیم بر تو هم به نفیر آه المستغاث منک الیک

اسکندر فیروز از اندک کارگزاران دولتی پیش از انقلاب ایران بود که پس از انقلاب نیز نامش به نیکی در رسانه‌های رسمی ایران برده می‌شد.

چند روزی ز مردم موذی دور باشیم ما به فیروزی