فید

ریش‌های سفید را ز گناه بخشد ایزد به ریش‌های سیاه

بتاب ای آفتاب عیش مخموران‌که در راهت سفیدازپنبه شد چون صبح چشم روشن مینا

دل نونیازان کوی امید خط سبز خواهد نه موی سفید

آن یکی رفته در قبای سفید همچو شاخ شکوفه‌زار امید

چو نیست سوخته ای تا دهد حیات مرا چرا زآهن وسنگ این شرر سفید شود

دیده بر بند از سیاه و سفید چشم معنی گشا و دیدة دید

بدست نامه آزادی سیاه و سفید رسند از پی هم این لیالی و ایام

که عندی و سجه چو دیو سفید قمیران و اولاد و ارژنگ بید

نشود هیچ در آیینهٔ روشن پنهان دلِ چون سنگ تو پیداست ز پهلوی سفید

ز پیری شد سفید از بس که هر مو بر سر و رویم به کف آیینه‌ام پیمانهٔ شیر است پنداری