فکر

وصل تو لطف الهی‌ست، وگرنه این بخت ندهد دست، به فکر دل و تدبیر نفس

گر بدی او مقیم فکرت خود کی رسیدی بدو به پای خرد

به بزم وصل نام هستی عاشق نمی‌گنجد ز فکر سایه بگذر آفتاب است آفتاب من

با خیال زلف و رویت جان مشتاق لقا از غم و فکر دو عالم بی سرو سودا بود

گفتم: همیشه فکر وصال تو می کنم در خنده شد که: این همه فکر محال چیست؟

برون نمی برد از فکر دوست عالم آبم نقاب دولت بیدار نیست پرده خوابم

همه چو فکر خطا رخ نموده سوی سفر یکی نبرده به جا راه چون خیال محال

ازین فکرت که با آن ماه می‌رفت چو ماه آن آفتاب از راه می‌رفت

هر کس نخواهد و نکند فکر کاچی ای مردش مخوان که در دل مردان کم از زن است

جان به فکر جهان نمی‌ارزد این جهان هم به آن نمی‌ارزد