فوطه

جامه فوطه چه پوشی چو مگس پر به هر خوان چه گشایی ز هوس

فوطه زاری شود در باغ طوق قمریان گر رود سوی گلستان سرو یکتا گرد ما

فوطه‌ای بر سر آن روی چو خورشید که دید جمع بر تارک خورشید ستارهٔ سحری

گفت در ویرانهٔ دهر سپنج گنج ما این فوطه بود، از مال و گنج

از سرم فوطه جدا مانده و بادم زده بود وز دماغ آب همی رفت و زمین تر میشد

فوطه یزدی به قاری بخش ای تاجر ز لطف ور قماش مصر و هندستان نباشد گو مباش

سرو از کشمکش باد خزان آزادست بی کلاهان چه غم از فوطه ربایان دارند؟

ز عشق لاف تو ای پیر فوطه پوش خطاست که عشق و فوطه و پیری بهم نیاید راست

فوطه بسته بود از پوشی قلمی. چنین صورت که بقلم نتوان کشید در سراپای او متحیر ماندم. سلام داد جوابش گفتم و این بیت خواندم

نشستم دوش در کنجی که سازم سر کل را به زیر فوطه پنهان