فور

نبرده جهاندار فرخ نبرد خبر ده که با فور فوران چه کرد

دو خادم داشت آن سرو گل اندام یکی کافور و دیگر عنبرش نام

کافور و پیل اینک بهم، پیل دمان کافوردم کافور هندی در شکم، بر دفع گرما ریخته

دیده اهل غرض باد چو کافور سفید تا نبینند به آن خال معنبر سیهش

هست تا ترک تعلق کرده سامان مرا پرتو مه شمع کافوری شبستان مرا

استاد امام ابوبکر فورک رَحِمَهُ اللّهُ گفت سین استقامت سین طلب است یعنی که از حق اندر خواهند تا ایشانرا بر توحید بدارد تا زنده باشند.

خیال کرد که فور از نژادهٔ کرز است ازین خیال دلش گشت شادمان رستم

به مرگ نور نشیند چو چشم برف زده فتد چو دیده داغم به مرهم کافور

آتشی در پیش و راهی سخت دور تن ضعیف و دل اسیر و جان نفور

گه ‌کمان مالد ز خشم من به‌کافوری قلم گه شکر بارد ز مهر من به مروارید تر