فهم

یارب چه آفتابی کانجا که پرتو توست هم وهم تیره گردد هم فهم ابتر آید

آن که احد گفته ای آن خود تویی نیست تو را فهم یکی از دویی

گر کسی را فهم این حاصل شود دیر نبود کو درین واصل شود

قفای سایه دویدی ز شخص شرمت باد دل آب گشت ز دیر و حرم چه فهمیدی

مریض عشق بیمار است محمل کو در این عالم که می نالد ز درد و کس نمی فهمد زبانش را

بجای است در من به فضل خدای همان فهم و آن طبع معنی پذیر

از درت کی به در غیر رود هرکه کند فهم لذات جنان درک عقوبات درک

ای تو برون از خرد و فهم ها ای تو درون دل و جان های ما

علم و فهمت حجاب آن دریاست دانش آن ز راه محو و فناست

هست‌ پنهان‌ چو خرد لیک‌ عیانست‌ کزوست اینهمه دانش و هوش و هنر و فهم و کمال