فلس

گنج لب بر گشود و گوهر ریخت مفلسان را بحرف قارون کرد

گو مفلسان کعبه بگریند کاب چشم بر عرش برده از در مسجد یتیم را

زهی دولت که امکان هدایت یافت خاقانی کنون صد فلسفی فلسی نیرزد پیش امکانش

همچنان خار به دل از رگ خامی داریم فلس اگر داغ شود بر بدن ماهی ما

فلسفی و آنچ پوزش می‌کند قوس نورت تیردوزش می‌کند

بده وام جان گر وجوهیت هست درآ مفلسانه اگر مفلسی

چون پی گفتگو نهد مجلس تا شود مایه بخش هر مفلس

دزدی از من تن خود چون گذرم پهلویت من چنین مفلس و از من تو همی دزدی سیم

کجا افتاده ای، زاهد، ز ما دور؟ نشاید مفلسان را پی گرفتن

نیست فلسی بر کفم اما ز جور این محیط بیشتر از فلس‌های ذاغ دارم در بدن