فقاعی

پهلوان فقاعی ار ناگاه زیر یخ رفت و داد جان و نفیس

توانی مهر یخ بر زر نهادن فقاعی را توانی سر گشادن

ولی خانه بر یخ بنا دارد ار من ز چرخ سدابی گشایم فقاعی

خواجه‌ای از خان و مان آواره شد وز فقاعی کودکی بی‌چاره شد

چه کرد آن پیل وارش؟ کم نیرزید بر شاعر فقاعی هم نیرزید

نگشاده فقاعی از سلامم بر تختهٔ یخ نوشته نامم

با فقاعی گفتم از روی مزاح بد معامل نیستم من ای خسیس

گرم بگشادم فقاعی بر سر خوان ثنات گرچه شیرین نیست باری ناردانی آمد است

نه از درودگر و از کفشگر خبر داریم نه بر فقاعی و پالیزبان ثنا خوانیم

دایما بنشسته بودی گرسنه تا خرد یک دم فقاعی صد تنه