فقاع

ظلم را عدلت شکال چارمیخی می‌نهد آز را جودت فقاع پنج گانی می‌دهد

و گر جلاب دادن را نشایم فقاعی را به دست آخر گشایم

بر طرف قمر نهاده مشک و شکرش چکند که فقاع خوش نبندد به درش

جزع در چشمهاش خوان آرای غول بر گوشها فقاع گشای

لشکر آرزوی سینه مهمان ترا در یخ کوفته متواری بنشست فقاع

به سخنهای همچو آب زلال قیمت شربتی فقاع نداد

آن دل که فقاع از تو گشودی همه سال اکنون سخن وصل تو بر یخ بنوشت

فقاع گلابی گل‌شکری طبرزد فشان از دم عنبری

زانک چندانی که نانش می‌رسید جمله می‌برد و فقاعی می‌خرید

بفقاع تو من از گرمی روزه بر هم نرهم گر زدم من نفسی رست فقاع