فغان

سگ تو دوش به جامی فغان کنان می گفت خموش باش که از ناله‌ات به درد سریم

افغان که ز دل برای سوز آوردم نه ناوک آه سینه دوز آوردم

گفتمش چند کنم ناله و افغان از تو گفت خاموش که ما را بفغان آوردی

چون دلِ شب می زنم صائب بر آهنگِ فغان می‌کشانم بر زمین از آسمان ناهید را

چون جرس گرچه نیاسود زبانم ز فغان نشد از ناله تهی، سینه صد چاک مرا

دلی کز گلشن وصلش جدا ماند هزار آسا هزارانش فغانست

ای روان گرد درت اشک روان پیوسته به فلک بی تو مرا آه و فغان پیوسته

برفت و بیاورد و بگشود و دید که خون گشته آن خاک و افغان کشید

یک لحظه آرمیده جهان از فغان من حالم مپرس باز مرا بر فغان مدار

من یکی بلبل ز بستان توام بلبل نالان زافغان توام