فغ

آوازه در سرای در افتد که خواجه مرد وز بم و زیر، خانه پر آه و فغان شود

کاری نکرد ناله من هم تو رحم کن فریاد رس که کار ز افغان من گذشت

بس که درد سر ز فریاد و فغان خود کشم از دهان چون ناله می خواهم زبان خود کشم

جانم به فغان چو مرغ شب می‌آید وز داغ تو با ناله به لب می‌آید

گردون ز بار عشق تو چندان فغان بکرد کز بانگ او چو ماه رخت شد کر آفتاب

بر سر آب از بر زین گسترانیده زمین وآن زمین از زیر هر ماهی بفریاد وفغان

فغان که دهر به جز شور و انقلاب ندارد ز ظلم بر شه لب تشنه اجتناب ندارد

ای دل نه سنگ خاره ای! آخر فغان کجاست؟ وی دیده گر نسوختی اشگ روان کجاست؟

از مرحمت عام تو در کوی اجابت گم‌گشته اثرها به تک و پوی فغان ها

به خواب مرگ شد بخت من و گویند یارانم که تو فریاد و افغان کن که او بیدار خواهد شد