فطام

از فطام خون غذااش شیر شد وز فطام شیر لقمه‌گیر شد

داری تو چون بجستن راه حق اهتمام بیشک ز شیر پاک دلت دیده انفطام

نه فطام این جهان ناری نمود سالکان رفتند و آن خود نور بود

پس مادر موسی آسیه را گفت زن فرعون که اگر خواهی و پسندی من این کودک بخانه برم و او را تربیت نیکو کنم و شفقت درو بجای آرم، و رنه من خانه خود و فرزندان نتوانم فرو گذاشت بسبب این کودک، آسیه رضا بداد و موسی را بر گرفت و واخانه آمد. و لم یکن بین القائها ایّاه فی البحر و بین ردّه الیها الّا مقدار ما یصبر الولد فیه عن الوالدة پس موسی با مادر بود تا شیر میخورد و بعد از فطام او را با فرعون برد و در حجر فرعون و آسیه برآمد تا مترعرع شد و فرا رفتن آمد.

آنک شیری ز لطف تو خورده‌ست مرگ بیند یقین فطام تو را

داد حق شیر این جهان همه را جز فطامش نداد فاطمه را

بر میوها نوشته که زینها فطام نیست بر برگها نبشته، ز پاییز، ایمنی

فطامم را نخست ازتلخی عیش وسیه روزی به مادرگفت کانداید به صبر و دوده پستانش

چون سیه دارد سر پستان خورد زو بچّه شیر چون کند پستان سپید آنگه بود وقت فطام

وز فطام لقمه لقمانی شود طالب اشکار پنهانی شود