فضولی

براه عشق فضولی اگر چه آمده مجنون نبوده بیشتر از من نرفته بیشتر از من

نیست گفتارت فضولی بی مذاق عاشقی زین سبب هرکس که دیدم عاشق گفتار تست

دوست می دارد ترا هر کس که باشد در جهان بر فضولی رحم کن کاو را جهانی دشمن است

نیست در ذکر لبش جز غم فضولی از رقیب خویش را با ذوق می از مرگ غافل کرده‌ام

چون نگه دارد فضولی شیشه دل را درست زین همه سنگی که آن بدخوی بی باک افکند

کشته است از غصه مانند تو صد بی درد را چاره درد فضولی نیست آسان ای طبیب

فضولی قید عقل از من مجو من بنده عشقم مطیعم تا چه فرماید چه گوید پادشاه من

به زخم سیلیش از دل برون کن که تا عبرت بگیرد هر فضولی

گر قصد دل و دین فضولی کند آن بت ناصح مده آزار مکن منع خدا را

غیر از وفا شها ز فضولی چه دیده کاو را تو مدتیست جفایی نمی کنی