فضله

بی فضله سخای تو از روی خاصیت گیتی در آب گوهر و در خاک زر نیافت

گیتی ز فضلهٔ دل ودست تو ساختست در آب ساده گوهر و در خاک تیره زر

فضلهٔ مردار که دنیایی است داشتن آن نه ز دانایی است

ماییم درین نشیمن آز چون کرکس حرص فضله پرداز

گنج گوهر شود ز فضله ی او سطح اوراق و گردش طومار

هزار یک نتواند ز فضلهای تو گفت اگر ز مدحت تو میکند دو صد دفتر

آنکه در شش جهت از فضلهٔ خوان کرمش هیچ دل نیست که از آز در آن دل کرب است

با سر پر فضله گویی فضل خود قسم منست خویشتن را نیک دیدستی به چشم خویشتن

فضلهٔ سرخ بید او مرجان لؤلؤ سنگ ریز او شهوار

گشته اجرام سپهر از لمعه رایش اثر برده اوتاد زمین از فضله حلمش ثبات