فصل

نتوانم که جهان دگرت گویم از آن کاین جهانیست مفصل تو جهان مجمل

از عیدهاست نوروز وز جامها جهان‌بین از فصلهاست اردی وز جشنهاست آبان

ز یزدان جز که از راه محمد ندارم چشم فصلی و اتصالی

هر میوه به وقت خویش سر کرد هر فصل چه سان مرتب آمد

در کمال و نقص، دوری دارد این فصل از بهار آن قدر دوری که دارد پیر کامل از جوان

(و در آن پانزده فصل است)

فصل چهارم در بدایت خلقیت قالب انسان

با وفا باش و وصل و فصل مکن بهر یاران نو ز یار کهن

فصل خزان رویم به سیر کنار آب فواره گلبنی است که دارد بهار آب

ناروایی چنین شعر به هر حال روا نبود خاصه درین فصل که موینه رواست