فصاد

شدی طشت فلک پر خون ز حلق دشمنان شه زمین چون گوی فصادان که درغلتد به خون اندر

ترسم ای فصاد گر فصدم کنی نیش را ناگاه بر لیلی زنی

دل خونین من از طعنه زاهد می دید آنچه از نشتر فصاد بیند قیفال

زند بر هر رگی فصاد صد نیش ولی دستش بلرزد بر رگ خویش

آن کس که بد نگفته، بترس از زبان او پرهیز کن ز نشتر فصاد بی وقوف

شدی طشت فلک پر خون مبادا هرگز و گشتی زمین چون گوی فصادان که در غلطد به خون اندر

نیش فصاد اجل پیکان اوست کو همه رگ‌های جان خواهد گشاد

تب از بدنش راه‌گریزی می‌جست فصاد جهاند از ره نیشترش

بفرمودم که حاضر گشت فصاد برای فصد، قصد نیشتر کرد

من بیمار چنان زار شدم کز تن من هیچ فصاد بخون تر نکند نشتر خویش