فشار

شار غرجستان اگر یابد نسیم همتش خاک آن بقعت‌ کند چون زر مشت‌افشار شار

این سست مهر دایه، درین گاهوار تنگ از بهر راحت تو، مرا داده بس فشار

از فشار پنجهٔ جورت چه مالش‌ها نیافت ار دلم رحمی که خون شد بی‌گناه از دست تو

داده‌ست به باد تپشم حسرت دیدار آیینه چکدگر بفشارند غبارم

بس کس که ز مهر تو چو خر بود بیخ بر از کینه به . . . ن تو فرو کرد خر افشار

چون رکاب ثبات بفشارند باز دارند چرخ را ز مدار

صد قیامت در نورد هر نفس خون گشته است من ز خامی در فشار بیم فردایم هنوز

غم زندگی به‌ کجا برم‌،‌ ستم هوس به ‌که بشمرم چو حباب هرزه نشسته‌ام به فشار چشم تر از نفس

ای خواجه بخیل، که هرگز ندیده است از شدت فشار گفت سیم و زر فرج

آن فشاری که تو را کرد به کشتن وادار بود مرگ تو به دل رخنه و جا کرده به چشم