فسوسی

فغان که نیست بغیر از دریغ و افسوسی به دست آنچه مرا مانده از جوانی خویش

تا تو ای سرو روان از باغ بیرون رفته‌ای دست افسوسی‌ست هر برگی در این بستان جدا

در مصیبت خانه دنیا دل بی داغ نیست مهر تابان دست افسوسی است بر زانوی صبح

شود هر فردی از اوراق عمرم دست افسوسی اگر اوقات طاعت در حساب زندگی باشد

می کشم هر لحظه صائب آه افسوسی زدل یک نفس فارغ نمی گردم ز رفت و روی خویش

گفت تا اکنون فسوسی بوده‌ام وز طمع در چاپلوسی بوده‌ام

که‌ام من از نصیب عالم اظهار مأیوسی غبار دامن رنگی صدای دست افسوسی

عقل او می‌گفت کین گریه ز چیست بر چنان افسوسیان شاید گریست

چون نباشد گوهر دندان، دهن خمیازه ای است دست افسوسی بود بی گوهر غلطان صدف

نمانده است ز دل جز غبار افسوسی به این خرابه فتد نور ماهتاب کجا؟