فسردن

منع آشوب هوسها نشود عزلت ما سعی افسردن گوهر نکند دریا خشک

به خود داری فسردن گرم کردی جای بگذشتن شدی آخر درین ویرانه نقش پای بگذشتن

دلم فیّاض در عشق بتان از جوش ننشیند ز آتش مردن آید، لیک افسردن نمی‌آید

شعلهٔ ما دعوی افسردن آخر پیش برد برشکست رنگ بستم آنچه ازپرواز ماند

سوختن مفت تماشا مژه‌ای بازکنید کز فسردن به‌کمین خواب‌ گران دارد شمع

گفت سر زندگی در مردن است شمع را صد جلوه از افسردن است

خاک را دست به افسردن این آتش نیست خون عشاق عیان است کجا ریخته است

به طبع سنگ فسردن شرار می‌بندد هوای عالم آسودگی جنون‌خیز است

از فسردن ننگ دارد جوهرِ تمکینِ مرد چون کمان در خانه باش و بر سرِ میدان برآ

جبههٔ بحر از عرق تا حشر نتوان یافت پاک زانقدر خشکی که گوهر را غم افسردنست