فسانه

من تو را مشغول می‌کردم دلا یاد آن افسانه کردی عاقبت

زاهد بودی ترانه گویت کردم خاموش بدی فسانه گویت کردم

به کرم سیب کس ار داستان پیل کند به خویش پیچد و افسانه داندش یکسر

حدیث عشق تو افسانه گشته در همه جا از آن دلم همه جا گوش بر فسانه نهاد

امشب فروغی آن مه بیدار بخت را در خواب کردم از لب افسانه‌گوی خویش

چه نقشها که برانگیختیم و سود نداشت فسون ما بر او گشته است افسانه

افسانهٔ واعظان دراز است مطرب، چنگ و چغانه ات کو؟

بیم است که سودایت دیوانه کند ما را در شهر به بدنامی افسانه کند ما را

از ما شنو حکایت ما، پیش ازان که خلق گویند با تو: یک بیک افسانه ساخته

نبض من چون رگ سنگ است ز جستن ایمن بس که سنگین شده ز افسانه غفلت خوابم