فسان

ز حد گذشت چو هنگامه های ناز و نیاز بر رسید چو افسانه های وعدو وعید

زبان حال گوئی از سر سوز ز آغاز شب این افسانه تا روز

دمیدی یک فسون وز دست بردی صبر و هوش من خدا را، ترک افسون کن، که من افسانه خواهم شد

مصرف بیهوشدارو نیست مغز غافلان پیش خواب آلودگان کوته کن این افسانه را

زن چیست؟ فسانه گاه نیرنگ در ظاهر صلح و در نهان جنگ

چون نیست به جز فسانهای کارِ جهان در خواب، بدین فسانه خواهیم شدن

اولین کاوش رافائل پاتای در مورد این موضوع در سال ۱۹۴۷ کتاب انسان و معبد در افسانه و آیین یهودی باستان (نیویورک: نلسون) بود، جایی که او به شواهد متنی اشاره می‌کند که در آثار بعدی او تکرار نشد.

بنشین و فسانه خوان و افسون زان کس که ز عشق بود مجنون

از هوش می رویم به گلبانگ خویشتن در خواب نوبهار ز افسانه خودیم

دلا ز نرگس مستانهٔ که می‌پرسی؟ سری به خواب خوش، افسانهٔ که می‌پرسی؟

جز در دل خاک هیچ منزلگه نیست می خور که چنین فسانه‌ها کوته نیست