فسا

از برون لب ندانم چون شود، لیک آگهم کز ته دل با لبم، افسانه در خون می رود

فسانه نیست این لیکن بهانهست فسانه گوی کاین جمله فسانهست

چو بر زن کام دل راندی یکی بار چنان دان کش نهادی بر سر افسار

بگرو ای ملحد به قرآن «قل هوالله» یادگیر چند باشد بر سرت از جهل و کفر و شک فسار

فکر زلفش به فسانه نرود از سر من این نه ماری ست که از وی به فسون باز رهم

چه خبر دارد از حقیقت عشق پای بند هوای نفسانی

بیا بشنو ز من افسانه عشق که دیگر بر سر افسانه رفتم

هر چه می‌گفتند مردم هر چه می‌گفتیم ما یک قدم چون پیش بنهادم همه افسانه بود

بزرگی را همین باشد بهانه بزرگی جوی و کم کن این فسانه