فس فس

نفس فسرده زدم دولتش اگر خواهد ز جرم دیده موری نه آسمان سازد

رنگ نماند در لبش از نفس فسردگان باده هوا چو می‌خورد پا به رکاب می‌شود

گاه سخن سرودن از پوز ضرته صوتش هم ان ان است و فس فس فرمایش زبانی

بر صرع ستارگان دم صبح ماند نفس فسون گران را

اگر رستم ازین خونخوار گرداب من و کنج اطاق وفس فس خواب

دو ساعت گوش دادم در پس پی نمی آمد صدای فس فس وی

مزن دم که با ما نه‌ای هم‌نفس فسونم مدم زانکه با دست و بس

ببازی چنگ در زد سفله زاغی فسرد از فس فس ریحی چراغی