فزا

آن بگوید که در نماز افزا کبر را کم کن و نیاز افزا

دولت فروز و نصرت یاب و طرب فزا گیتی گشای و ملک ستان و زمانه دار

به توکّل زیَم اکنون به کسب که رضا صبرفزای است مرا

اسبت که حنا زیب فزای تن اوست کوهیست که لاله زار در دامن اوست

ای اشک روان بگو دل‌افزای مرا آن باغ و بهار و آن تماشای مرا

گر بایدت که ‌کم نشود عشق از دلم بفزای در لطافت و از بوسه ‌کم مکن

ز پرگویی زبان کس را وبال دین و جان گردد سخن گر بر زبان یک نقطه افزاید زیان گردد

از آن زمان که جدا مانده ام ز درگه تو که خاک اوست چو باد بهشت،روح افزای

نماندی فزاید فراق تو انده چه خلقی که در مردگی می برائی

کم کن ز کار رزم و بیفزای در نشاط کاقبال تو فزون و بداندیش تو کمست