فرین

نظر کن که با صد هزاران کرامت گرفتار آن چشم سحرآفرینم

همی گفت کاینت چراغ جهان همی آفرین خواند اندر نهان

کی ابد آباد گشتی گر نبودی در ازل آفرینش را به خاک آستانت اتصال

همه آفرینش بدو خون گریست از آن جمله پیغمبر افزون گریست

بس است خاطر سحرآفرین تو را جامی چه حاجت است درین سحرت آفرین کسی

که ای پیر پاکیزه پاک دین اگر یار باشد جهان آفرین

فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ (۴) الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ (۵) ویل و نفرین بر آن نماز گران‌

به نام خداوند هوش آفرین دو گوش نصیحت نیوش آفرین

سیر نیم سیر نی از لب خندان تو ای که هزار آفرین بر لب و دندان تو

بیامد بَر جم شه سرفراز ز دور آفرین کرد و بردش نماز