فریادخوان

یکشب گر از فراق تو فریادخوان شوم ماهی ستیزه با من فریادخوان کنی

که ناچار چون در کشد ریسمان بر آرد صنم دست، فریادخوان

من در فراق روی گل فریادخوان چون عندلیب تا کی چنین فارغ دلی از ناله و فریاد من

تویی یاری‌رس‌ِ فریاد هر کس به فریاد منِ فریادخوان رس

نه باران همی آید از آسمان نه بَر می‌رود، دودِ فریادخوان

ورچه فریادخوان شوند از تو هم به فریاد خود ترا خوانند

شوق فروغ ظلمت گل باز آتشی در جان زار بلبل فریادخوان فکند

دوشم رقیب بر سر کوی تو دید و گفت: باز این ستم رسیدهٔ فریادخوان رسید

بسی گشت فریادخوان پیش و پس که ننشست بر انگبینش مگس

رنگ و بوی گل پدید آورده در بستان عشق غلغلی در بلبل فریادخوان انداخته