فرّ

بخسرو شاه گفت آزاده فرّخ که فارغ باد شاه از کار گلرخ

و برای این گفت ربّ العزّة: وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَ مِنْ رِباطِ الْخَیْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَ عَدُوَّکُمْ. و معلومست که بیرون از آنچه تقدیر کرد، بنده هیچیز نتواند کرد، و اللَّه تعالی که بنده را بحذر فرمود این هم از جمله قدر است، و بیرون از تقدیر او نیست، پس حذر کردن بنده بقدر است، و آنچه ببنده رسد از نیک و بد بقدر است، و خدای را عزّ و جلّ رسد بحجّت خداوندی و کردگاری هر چه ببنده خواهد، و هر چه با وی کند، و بنده را جز کار کردن و بندگی نمودن و اعتراض ناکردن هیچ روی نیست. خبر درست است که عمر خطاب گفت: یا رسول اللَّه أ نعمل فی امر مستأنف ام فی امر قد فزع منه. قال: «بل فی امر قد فزع منه». قال: «ففیم العمل»؟ قال: اعملوا فکل میسر لما خلق له. و کان رسول اللَّه (ص) اذا مرّ بصدف مائل اسرع المشی. فقیل: یا رسول اللَّه أ تفرّ من قضاء اللَّه؟ فقال: «افرّ من قضائه الی قضائه».

ابا خویشتن بر یکی پرّ من خجسته بود سایهٔ فرّ من

برای پدر فردوسی در منابع کم‌ارزش‌تر نام‌های دیگری نیز آورده‌اند، مانند: «مولانا احمد بن مولانا فرّخ» در «پیشگفتار شاهنامهٔ بایسنقری»، «فَخرُالدّین احمد» در هفت اِقلیم، «فخرالدین احمد ابن حکیم مولانا» در مَجالسُالْمؤمنین و مَجمعُالْفُصَحاء، و «حسن اسحاق شرفشاه» در تَذکِرَةُالشُّعَراء. تئودور نلدکه در کتاب حِماسهٔ ملی ایران دربارهٔ نادرست بودن نام «فخرالدین» نوشته که دادن لقب‌های مختوم به «الدین»، در زمان آغاز نوجوانی فردوسی کاربرد پیدا کرده و ویژهٔ «امیران مقتدر» بوده‌است، ازاین‌رو پدر فردوسی نمی‌توانسته چنین لقبی داشته‌باشد.

چو یک سال در کاخ قارن بماند فریدون فرّخ ورا پیش خواند

بگفت این و برفت از پیش گلرخ سوی قصر جهان افروز فرّخ

فرّ کیانی نیرومند را می ستاییم… هنگامی که اَستوَت اِرِتَه پدید می‌آید…

کمال شاه و فرّ شاه با تست حقیقت هم دل آگاه با تست

تا کرده‌ام تفرّج بستان عارضت دیگر به هیچ باغ تماشا نمی‌کنم

آرشیوِ فیلمِ ایران، با نامِ اوّلیهٔ «کانونِ فیلم»، کلوبی سینمایی بود که از سالِ ۱۳۳۷ در تهران پدید آمد. فرّخ غفّاری و حسنعلی منصور و زاون هاکوپیان پایه‌گذارانِ کانونِ فیلم بودند. کانون وابسته بود به وزارتِ فرهنگ و هنر. تا پایانِ ۱۳۵۳ بیش از پانصد جلسهٔ نمایش و نقدِ فیلم برگزار کرد.

دومین بار فرّ بگسست، آن فرّ جم پسر ویونگهان به پیکر مرغ وارغن به بیرون شتافت. این فر را فریدون پسر خاندان آتبین برگرفت که جز زرتشت پیروزترین مردمان بود

ابوبکر محمد بن حسین آجُرّی (۸۷۷- ۹۷۰م) فقیه و محدث عراقی در سدهٔ چهارم هجری بود. اهل بغداد بود و همان‌جا علم حدیث فراگرفت و آموزش داد. سپس ساکن مکه شد. «أخلاق العلماء»، «کتاب الأربعین حدیثاً»، «کتاب الشریعة»، «التفرّد و العزلة» از آثار اوست.

منوچهر گفتا به زور خدای به فرّ جهانگیر پاکیزه رای

دومی آتشکده آذر فَرنَبَغ بود که به معنای «آتش فرّ ایزدی» است که در کاریان استان فارس جای دارد و ویژهٔ موبدان و بلندپایگان بود.

متابع باد او را ملک گیهان موافق باد وی را فرّ یزدان

در روزگاری که سراسر زمین و هفت کشور، به تهاجم عظیم اهریمنان از هر سو گرفتار شده‌است گروهی کوچک به راهنمایی فرّهٔ ایزدی، رهسپار یافتن شخصیتِ افسانه ای «پتش خوآرگر» می‌شوند که باید صلح و آرامش را به جهان بازگرداند. روایتِ رُمان بر دوش انبوه شخصیت‌ها و فضاهای پیچیده‌ای ست که هر یک در سویی از جغرافیای باستانی زمین، به کوشش در این نبرد عظیم مشغول اند؛ نبردی که هر کس هر چه در چنته دارد، در آن عیان می‌سازد و تاریخ انسان‌ها، نظیر آن را به خود ندیده‌است.

زهر در فرّه‌ات فرّ فریبرز ز گرزت لرزه اندر برز البرز