فروهل

زنار ببر بت شکن و سبحه فروهل تا چند دهی رشته باین دانه تزویر

از حد گذشت جلوه فروهل نقاب را زین تیره روز تر مپسند آفتاب را

شوقم چو پرده در شد عیبم مکن بمستی ای جرم پوش دامن بر عیب ما فروهل

گر نوعروس رای تو برقع برافکند بر رو فروهلد ز ضیا معجر آفتاب

ترک جهانیان کن و بر تخت عقل گوی ای پرده دار پرده فروهل که بار نیست

لب تو چشمه نوش است و من چنین تشنه به جان تشنه فروهل ز لعل خود آبی

اماسیس فرعون مصری نژاد فروهل همی خواندش اوستاد

دگر گژدهم رزم را ناگزیر فروهل که بگذارد از سنگ تیر

ز چهره پرده فروهل گره به زلف مزن که برگ گل بنهد رنگ و غالیه بو را

حسین فرمود کای فرزانه فرزند عنان دامنم از کف فروهل