فروزندگی

نفس از بیم فروزندگی آتش مهر برنیاید ز دل و نام نهندش خففان

که تا جاودان زندگی باشدت چو مه شب فروزندگی باشدت

ز من هر نمی، چشمهٔ زندگی است سیاهیم بهر فروزندگی است

دور فلک را ز فروزندگی داغ کند حسرت شب‌های من

کسی کاو توانا شد و تندرست خرد را به مغزش فروزندگی است

بو که دلت یابد از آن زندگی روز حیات تو فروزندگی

همه دیوار و صحن او ز رخام به فروزندگی چو نقره خام