فرهنگ

گرانمایه را نام هوشنگ بود که گفتی همه هوش و فرهنگ بود

ای تن چه تنی که تا شدی فرهنگی با چرخ و زمانه در نبرد و جنگی

که فرهنگ دیو اندر آمد ز راه ثنا گفته بر سام زرین‌کلاه

بیا اصلش بگو تا از کیان است که با فر و فرهنگ کیان است

چنو تاج و اورنگ را شاه نیست جز او چرخ فرهنگ را ماه نیست

گر بخواهی که بری بهره ز فرهنگ وجود از همه عالم فارغ شو و زی او پرداز

پری‌دخت و فرهنگ را از نهفت بیارم به پیش تو من بی‌شگفت

که فرهنگ جنی درآمد به پیش زمین بوسه داده به آئین و کیش

همه دانش و رای و فرهنگ و سنگ همه چاره و پند و نیرنگ و رنگ

هانگه برش رفت و فرهنگ راد شهنشه بدو خواب کرد یاد