معنی کلمه فرناس در لغت نامه دهخدا
این جهان سربه سر همه فرناس
نز جهان من یگانه فرناسم.بوشکور.گفت نقاش چون که نشناسم
که نه دیوانه و نه فرناسم.عنصری.وز گروهی که با رسول و کتاب
فتنه گشتند بر یکی فرناس.ناصرخسرو.- فرناس شدن ؛ غافل و نادان گردیدن :
تو پاک باش و ز ناپاک هیچ باک مدار
وگر جهان همه فرناس شد مشو فرناس.ناصرخسرو. || نیم خواب و خواب آلود. ( برهان ). نیم خفته. ( یادداشت به خط مؤلف ). || ( اِ ) غفلت و نادانی. ( برهان ).
- مانده در فرناس ؛ غافل. بی خبر :
نشنوم نیک و بد، نبینم راست
منم امروزمانده در فرناس.مسعودسعد. || خواب اندک. ( برهان ).
- در فرناس شدن ؛ به خواب رفتن :
بدان که فتنه بخسبد در این زمانه ولیک
ز عدل توست که باری شده ست در فرناس.سیدحسن غزنوی.
فرناس. [ ف ِ ] ( ع اِ ) رئیس و مهترروستاییان. ج ، فرانسة. ( منتهی الارب ). مهتر دهقانان و در ترکی او را قوجه باشی گویند. ( محیط المحیط ). || شیر سطبرگردن و سخت دلیر. ( منتهی الارب ).
فرناس. [ ف َ ] ( اِخ ) پسر فرناباذ از درباریان مورد توجه اردشیر درازدست بوده است. رجوع به فرناباذ و نیز رجوع به ایران باستان پیرنیا ص 943 شود.