فرش

به خدا که ماه رویی به خدا فرشته خویی به خدا که مشک بویی به خدا که این چنینی

ز رویش سرا پرده شد لاله رنگ ز فرش فروزان شده کوه و سنگ

وز آنجا بیامد به کردار گرد دمان سوی لهاک و فرشیدورد

ای آنکه غمت فرشته محتاج کند زلف تو حدیث شب معراج کند

هست حق را فرشته ای به زمین کاو برد جنس را به جنس یقین

ای دیده به زیر پای او مفرش باش ای دل نه همه وصال باشد خوش باش

به نزدیک لهاک و فرشیدورد برفتند با دل پر از باد سرد

سزد گر پای بر آتش بماندی که زیر آتشین مفرش بماندی

گلی راخار در راه اوفگنده تو بی او فرش بر ماه اوفگنده

گنج امید فرش خانه توست دل و جان خراب اگر داری