فرسای

در بدایت عشق عشق بلای عاشق بود چون مبردی وی را می‌ساید و از او می‌فرساید گاه او را در آتش بلا می‌اندازد و گاه او را هدف ناوک ولا می‌سازد و با او می‌گوید:

ز جا شیری فلک فرسای جنبید فلک حیران که کوه از جای جنبید

مرکز عرش است دل خال سیه همتای او رشته زلف است جان عمر سمن فرسای او

مرادش آنکه به اعدا نمود جاه ترا که زهر قاتل جان ترا نفرساید

نرگس مینا قدم کن، گر تماشا بایدت در سرا بستان شمساد سمن فرسای او

مردی که بر راه عشق جان فرساید آن به که بدون یار خود نگراید

شاه نیز از قبل فطرت خود در این فکر که چسان از دل هر قوم شود غم فرسای

گهی در فروع و گهی در اصول شدم پنجه فرسای هر بلفضول

چوبش ایمن شده از فرسودن زیر این گنبد گیتی‌فرسای

روزی که تن فرسایدم در خاک و جان آسایدم هر ذرهٔ خاکم تو را جوید پس از فرسودگی