فرامش

گرچه از دل یاد ما را سالها شد شسته است می به یاد آن فرامشکار می باید کشید

قیمت دشت محبت را فرامش چون کنیم ما که داغ از برگ برگ لاله‌زارش چیده‌ایم

فرامش ترا مهتران چون کنند مگر مغز و دل پاک بیرون کنند

گفت ره را، گم نکردستم تو خود کردی فرامش عهد پیشین را و کردی خویش را حیران و مضطر

که از ابلیس دستان خورد و این نام فرامش کرد و رفت اندر جهنم

حق یاری دارد اندر گردنم کافری باشد فرامش کردنم

حق فرامش مکن به دولت نو زانکه در دست گازرست گرو

همه فسانه عالم مرا فرامش گشت بلی فسانه من عالمی ز بر دارد

مپندار کز تو فرامش کنم چو گویم سخن یا که خامش کنم

صد مایه دانش فلاطونی را خواندیم و بیاد تو فرامش کردیم