فرار

بخت منی و طالع من، چون کنی فرار عمر منی و دولت من، کی کنی درنگ

جهانجوی بر شاه کرد آفرین فرارنگ بوسید روی زمین

جیش عدو شد یکسر فراری در کنج غم گشت دشمن حصاری

بس است تا به کیت سر به زیر پر صیاد به غفلت اندر و وقت فرار می‌گذرد

چرا نمودی ازین مستمند خود را دور؟! چرا نهادی ازین غم کشیده رو به فرار؟!

آنک می‌ترسی ز مرگ اندر فرار آن ز خود ترسانی ای جان هوش دار

شمع تیغ سر گیرش تا فلک سر افرار است در فضای تدریرش دست و سر به پرواز است

در گاهشمار لکی، با فرارسیدن شب چله، ماهی به نام نوروژ آغاز می‌شود و به همین دلیل آتشی که در این شب روشن می‌شود، آگر نوروژ نامیده می‌شود.

ما بی‌‌تو در میانهٔ این قوم چون کنیم راهی نه در فرار و پناهی نه درقرار

هر چه خورد آن نوش لب خون دل فرهاد بود حوض شیرش چون زچشم خون فشان فراره ساخت

هر که او می‌کند از درس فرار آخر کار شود مفلس و خوار