فرات

زان سنگ آستانه به دانش فرو تریم کز آستانهٔ تو فراتر نمی‌شود

به دیدار تو من هرگز نخواهم سیر شدن زان رو که با این رو فرات عالم مستسقیان هستی

کوثر نمی از دوات من برد نیسان، گهر از فرات من برد

آب حلمش در گران رفتن بگرید بر فرات آتش خشمش ز کم سوزی بخندد بر جحیم

شاید ار بخشی مرا با تشنه کامان فرات زآنکه جیحون را خدایت مهر مادر ساخته

کنت تعاف نظرة من لحظات مقلتی لست تخاف جمرة من ز فرات خاطری

متابع تو بود تشنه لب به خون عدو نمی‌شود ز فرات احتیاج او ممنون

تشنه لب آمد شه دنیا و دین ای فرات آماده کن ماء معین

از تو بودم بستانهٔ خواجه عارف معرفت وز تو کردم در فرات نعمت او آشنا

تا برفتی همچو آب از چشم دریا بار من پیش جیحون سرشکم می رود آب فرات