فخت

شد نفخت فیه من روحی، نثار سرّ جانان گشت بر خاک آشکار

تویی آن کس که حق گوید نفخت فیه من روحی خود ار ناخوانده‌ای می‌پرس از آن کو خوانده قرآن را

نفخت فیه من روحی رسیده‌ست غم بیش و غم کم را رها کن

روحی دمید در تن گفت او نفخته فیه چون چشم جان گشادیم دیدم آن دهانرا

حقیقت جوهری از لااله است نفخت فیه من از روح اله است

نفخت فیه من روحی ز جنّات حقیقت سجدهٔ تو کرده ذرّات

نفخت فیه من روحی تو از باد ز نور خویش کرده باد را باد

نفخت فیه من روحی ز اعیان حقیقت اسم بنهادی تو در جان

گیتی به مثل سرای کار است تا روز قیام و نفخت صور

لب دلدار چه فرمود نفخت فیه روح من همچو شکر زان دهن آمد بیرون