فتیت

چرا هنگام چیز و ناز پس چیزی نیلفغدی که بگرفتیت دستی وقت بی‌چیزی و بی‌نازی

افتیتنی عن جمیعی فصرت وقفاً علیک

گفتیت از در چو صبح عید درآیم تا چه کند حکم کردگار صفایی

داوود طایی نان نخوردی وفتیت در آب کردی و بیاشامیدی و گفتی، «میان این نان خوردن پنجاه آیه توان خواند. روزگار چرا ضایع کنم؟» یکی وی را گفت، «فرسبی در سقف تو شکسته شده است»، گفت، «بیست سال است تا اندر این جایم، اندر آن ننگرسته ام». و نگریدن بی فایده کراهیت داشته اند.

به قتل گفتیت از غم رها کنم چه شود اگر وفا کنی امروز عهد فردا را

ای دل زغمش که گفتیت چون خون شو یا ساکن عشوه خانهٔ گردون شو

مبادا به دل رای زفتیت جفت که هرگز نباید سپهدار زفت