فایض

چون نباشد تیره روز من! که بختم می کند بر مزاج شعله فایض صورت خاکستری

با وجود ابر احسانت که بر من فایض است راستی از منت دور فلک وارسته‌ام

تعالی الله وجود فایض الجود اخص واکمل از هر نوع موجود

فایض بود به جود بر اعیان انس و جن ساری بود ز لطف در اطوار جسم و جان

مگر که فایض رحمت کند به خلق نظر وگرنه وای بدین تشنگان وادی آز!

لاجرم آشفته فایض گردد از دیدار دوست دیده ی کو تاب آرد جلوه محبوب را

تعظیمِ تو بر جان و خِرَد واجب و لازم اِنعام تو بر کون و مکان فایض و شامل

آن امر که عقل از اوست فایض عشق است ولی مگو چنینش

کای ‌همچو ابر جود تو فایض به خشک و تر چون مهر و ماه نام تو معروف بحر و بر

بر یکی جود فایضت غالب وز دگر جاه قاهرت کین‌توز