فانید

ز رویت پردهٔ دوری زمانی گر برافتادی همانا بشکفانیدی گل وصلی ز خار ما

چو که‌ها را شکافانید کان‌ها را پدید آرد ببینی لعل اندر لعل می‌تابد چو مهتابی

به ری طبرزد و فانید از اصفهان شد و تو به اصفهان زری آری طبرزد و فانید

چنان در جادوی او بود استاد که لاله بشکفانیدی ز فولاد

ز بنگاه حاتم یکی پیرمرد طلب ده درم سنگ فانید کرد

هر باد که جائی گل عشقی شکفانید چون نیک رسیدیم به او بوی تو دارد

شد وزان رایحه صبر جمیل بشکفانید گل از نار خلیل