فئودالیسم

در ظرف سه قرن این نظام به صورت منظم تری درآمد. بسیاری از مورخان معتقدند که این نظام مخصوص همان دورهٔ خاص از تاریخ اروپاست و نباید آن را در جوامع دیگر جستجو کرد ولی برخی به خاطر پاره‌ای از شباهت‌ها، به‌خصوص مسئلهٔ پراکندگی قدرت و به وجود آمدن ارباب‌های محلی، اصطلاح فئودالیسم را برای کشورها و محل‌های دیگر نیز به کار برده‌اند.

در ابتدای دورهٔ فئودالیسم تیول‌ها موروثی نبودند اما در اواخر دورهٔ فئودالیسم معمولاً تیول به ارث می‌رسید. وارث دست‌نشانده می‌بایست شکلی از مالیات بر ارث را که «عوض» نامیده می‌شد به اربابش می‌پرداخت. این عوض ممکن بود به میزان درآمد یکسالهٔ آن تیول باشد. در مورد دست‌نشانده‌هایی که بدون وارث از دنیا می‌رفتند، ارباب هرطور که شایسته می‌دانست در مورد تیول آن‌ها تصمیم می‌گرفت.

با این حال، برخی از محققان در مورد غایب فئودالیسم در آمریکا بحث کرده‌اند. شلدون وولین استدلال کرده‌است که انقلاب آمریکا واکنشی در برابر افزایش تمرکز توسط دولت بریتانیا بود، در حالی که کارن اورن ادعا کرده‌است که جنبه‌هایی از قانون استخدام فئودالی در آمریکا تا اواخر دهه ۱۹۳۰ ادامه داشت. جیمز تی کلوپنبرگ از هارتز انتقاد کرده‌است که سیاست آمریکا را یک اجماع لیبرال می‌داند و استدلال می‌کند که این امر تاریخ ایالات متحده را بیش از حد ساده می‌کند. از سوی دیگر، کاترین ا. هالند، ضمن پذیرش انتقادات دیگر از هارتز، استدلال کرده‌است که این یک تفسیر نادرست است و هارتز به شکاف در سیاست آمریکا (هرچند شکاف در لیبرالیسم) اذعان دارد.