غیور

عالمی پر ز شور می بینم دلبری بس غیور می بینم

حسن غیور را نیست پروای تلخکامان از خون خویش فرهاد شیرین کند دهان را

شستم ز کار هردو جهان دست،چون نشد کار غیور عشق تو با هیچ کار جمع

حسن حق بینند اندر روی حور هم‌چو مه در آب از صنع غیور

که دانم خاطر شیرین غیور است سرش از چنبر حکم تو دور است

اگر فقر تهی دستان غیور است جهانی را ته و بالا توان کرد

ای دلبر پریرین وی فتنه تو شیرین دل نام تو نگوید از غایت غیوری

ز خوی آتش عشق غیور، بوالعجب است که آشیانهٔ بلبل به باغ، می ماند

زمانه هرچه بزاید به عرصه نتوان برد که مادریست فلک بر بنات خویش غیور