غیم

ما همان مرغیم خاقانی که ما را روزگار می‌دواند وین دویدن را فذلک کشتن است

او ده رین صفالی ایسته ک منیم او عزیزلیغیم تک

عشق داریم از جهان گر جان مباشد گو مباش چون سلیمان حاضر است تخت و خاتم فارغیم

محرم از بهر نهان کاران به کار آید حریف ما که می پیدا خوریم از کار محرم فارغیم

محتاج کس نه ایم و نداریم غم ز کس گر لطف میکند و گرم قهر فارغیم

ما را چو ملک و مال خرید و فروخت نیست گر محتسب برون کند از شهر فارغیم

عاشقان غیمت بلا دانند صبر ایوب را ز کرمان پرس

ما لاف می زنیم و تو انکار می کنی ز اقرار هر دو عالم و ز انکار فارغیم

در خاک از هوای گل و شمع فارغیم از توسن تو طالب نقش سمیم ما

لب تشنهٔ تیغیم، ز کوثر چه گشاید؟ دریا کش زخمیم، ز ساغر چه گشاید؟