غژم

چون مرا زان گونه پژمان دید غژمان شد ز خشم چنگ پیش آورد تاگوشم بمالد چون رباب

اهل طبیعت بشکل اخوان گر کند گرگ چه باشد تو باش ضیغم غژمان

نجوشاد نم در رگ تیره ابر بریزاد سرپنجه غژمان هژیر

هژبر زهره دلیری که با حمایت او به دشت بشکرد آهو پلنگ غژمان را

براین بود روباره نیرنگ باز که با شیر غژمان کند حیله ساز

با مرد سخنگوی درافتاد و زیان کرد روباه صفت پنجه به شیر غژم انداخت

شود از آستین بیرون یدی چون دست یزدانی نماید کمتر از موران همه شیران غژمانش

ماه مبارک بود چو شیری غژمان کامده در بیشه زمین شده ساکن

باز اندر شکار کبک آمد شیر غژمان به صید یوز رسید

کنون اسیر و غریبم به شهر اصفاهان جدا ز من زن و فرزند چون ز غژم‌، تگس