غول

مرا با دوست میباید که رویارو سخن گویم نه با او دیگری مشغول و من با او سخن گویم

شکفتی از هوای او دل گل و زو آموختی مرغول، بلبل

صبح خرد دمید در این خواب‌گاه غول بختی فرو مدار کز ایدر گذشتنی است

دل به بیهوده‌ای مکن مشغول که فلان ژاژ خای می‌خاید

زبان به نام تو مشغول و دل به یاد تو خوش نه دل تهیست مرا از تو نی زبان فارغ

نظر در یار مشغول است و جان در بار بربستن تو، ای نظارگی، دانی که من نظاره ای دارم

به ظاهر گرچه مشغول نمازی ولیکن باطن قلبت دگر جاست

گفت مشغول کار باش و ملغز که در این کله نیست یکجو مغز

سر پیش فکنده ای چو حیوان رو کرده چو غول در بیابان

ماند از جلوه بی قیمت یوسف محروم هرکه درقافله گردید به سودا مشغول