غوص

غوص این دریا دمی در خود فرو رفتن بود سر برآری گر ز خود، قطره نه ای دریاستی

چه کنی تو غوص عنان که دُر از صدف برآری که به خاک درگه او شده کان آدمیت

درین دریا نمودن غوص بسیار بدست آید مگر لولوی شهوار

صفا را غوص دل از گنج دولت کرد مستغنی مر این نظم دری لؤلؤی شهوارست پنداری

دیده را دریا نمودن، مردمک را غوصگر اشک را مانند مروارید غلطان داشتن

گل سوری که عکس او جوانان را کند غوصه چو بر پیران زند بویش نماندشان قرار ای دل

حکم لولوی دریای وجودست صدف دل غوص دل مفتاح جودست

آن کس که غوص کرد و گهر یافت از بِحار طبع تو را به جود فزون از بحار یافت

در بحر دست تو دهنش پر دُر است از آنک هندو نکو تواند غوص بحار کرد

ز بحر فکر غوصی کن نکوباب برون آور در ناسفته از آب